Nog 4 weken

Hier eindelijk weer een bericht uit het verre Azie. Volgens mijn statistieken heeft het namelijk veel te lang geduurd, maar feestdagen zijn nu eenmaal drukke dagen, onafhankelijk waar je ook maar mag zitten op deze aardkloot.
De feestdagen waren hier ontzettend top! Kerst en oud en nieuw gevierd in een hotel, terwijl er tijdens de jaarwisseling geen vuurwerk te zien was. Al het vuurwerk in Indonesie was afgelast wegens de tsunami. Ondanks alles heerlijk kunnen genieten van de goede diners en gezelligheid met familie en vrienden van Bibi. Het nadeel is dat mijn bankrekening in korte tijd ontzettend gekrompen is, zodat ik het nu nog moet doen met € 300,- tot het eind van mijn verblijf hier. Is theoretisch te doen, maar het gaat toch echt moeilijk worden.
Nu is het ondertussen de 19e en we zijn nog maar een kleine 4 weken verwijderd van het einde. Een moment waar we nu echt wel naar uitkijken. Op de een of andere manier hebben we het hier wel gehad. Zoals ik misschien al eerder heb verteld speelt heimwee niet echt een rol, voor mijn part had ik nu nog 2 maanden op Borneo gezeten. Zou zeker niet slecht zijn, maar het zal voor een andere keer zijn. In de tussentijd gaan we niet achter de geraniums kruipen om de tijd uit te zitten, er is nog zat te doen.
Na alle beelden op tv over de tsunami vonden Bibi en ik het geen slecht idee om de handen uit de mouwen te steken. Na contact gelegd te hebben met verschillende mensen zijn we eindelijk in contact gekomen met een arts die daar vandaan komt. Bij haar thuis vertelde ze dat ze een broer, oom en neef verloren had. Ook hebben we ontelbaar foto´s bekeken die daar door haar man gemaakt zijn. Echt een ware ramp, auto´s die rechtop staan op een berg met puin, een auto die op een bus staat, een grote boot die midden op de weg ligt, evenals een andere die ondersteboven in een achtertuin gepositioneerd is. Grote vlaktes waar ooit huizen hebben gestaan. Allemaal met de grond gelijk gemaakt. Doden die op een rij liggen bij en ziekenhuis en ga zo maar door. We hebben misschien wel 2 uur naar foto´s gekeken en wat wilde we toch graag gaan... naar huis. Gewoon erg vermoeiend! Maar we willen naar Aceh, om mensen te helpen! Helaas kunnen we daar niet zomaar naar toe. Proberen toestemming te krijgen van onze begeleiders dus. Onze begeleider hier is volstrekt tegen het plan om te helpen, want wat zouden twee studenten daar nu kunnen doen? Volgens hem hebben ze daar doktoren nodig, geen vrijwilligers. Dat was even een klote moment. Andere doktoren die we hier kennen vonden namelijk dat we gewoon moesten gaan. Gelukkig maar dat we in Nederland een goede begeleider hebben zitten die ons maar al te graag steunt. We hebben dus toestemming. Hoe het allemaal in zijn werk zal gaan weet ik nog niet, maar als het goed is gaan Bibi en ik in februari nog een weekje naar Sumatra om daar daadwerkelijk de slachtoffers te helpen. We houden jullie op de hoogte.....

Morgenvroeg even wat anders. Ik ga mijn ouders en oma ophalen van het vliegveld hier. Op het moment van schrijven is het in Nederland net 6 uur ´s ochtends. Over een uur begint voor hun de reis met de trein naar Schiphol. Dan te bedenken dat ze pas morgenvroeg, onze tijd, aankomen. Kan niet wachten om ze te zien. Ben niet ze emotioneel aangelegd, maar na 4,5 maand vind ik het toch wel tijd om mijn ouders te zien.
Heerlijk een paar weken met familie. Zaterdag lekker naar Medan (een plaats in het noorden van Sumatra), gevolgd door een paar dagen Surabaya (een plaats in het oosten van Java). Een heerlijk vooruitzicht, al zeg ik het zelf.

Onderzoek is trouwens bijna afgerond. In de eerste week van februari geven we een presentatie en dan zit het erop. Vanaf die dag gaan we hier verhuizen en verblijven we enkele dagen bij vrienden van ons die we hier hebben leren kennen. Mensen die bij de Nederlandse ambassade werken. Ook een heel verhaal apart. Mensen met speciale privileges, een groot huis, zwembad en af en toe 3 badkamers. Echt te gek voor woorden. Maar we kijken er naar uit!! Daarnaast nog stappen naar café BuGils (een samenstelling van bulé (buitenlander) en gila (gek), een kroeg waar we wat vaker komen) , heerlijke muziek, lekker eten, lekker drinken (behalve wijn die hier onbetaalbaar is) en ga zo maar door. BuGils is trouwens een bar waar je als man maar beter in gezelschap heen moet gaan. De mensen die er werken zijn allen vrouw en jong ook, waar ik dus eigenlijk niks op tegen heb. Zeker als vrijgezel. De mannen die aan de bar staan zijn dan ook vaak zakenlui die het er even van willen nemen. Jakarta stikt van de vijfsterren hotels dus keuze zat. Afgezien hiervan speelde er laatst een band die echt goed was. Werd zelf nog bijna het podium op getrokken om samen met de band een nummer te spelen. Het kwam er helaas niet van. Heb in een andere tent een maand geleden wel een gitaar van het podium af geplukt en maar wat gaan spelen. Heerlijke momenten zijn dat.
Nog even over eten gesproken, gisteren een heerlijke bamisoep op, met wat dingetjes die we niet thuis konden brengen. De eerste gedachten gingen naar vis, maar daar was het iets te stevig voor. Al kauwend kijken we naar een plaatje met de tekst \"otak-otak goreng\", iets dat toch heel veel weg had van hetgeen in ons bord lag. Ons Indonesisch is weliswaar vrij gevorderd, maar allesbehalve perfect, toch waren we er echt zeker van dat \"otak-otak\" hersenen betekende. Dus na de maag, nier, lever en longen hebben we nu ook de hersenen gehad. Als het nog niet erger kan, bekijk ik mijn drankje nog eens. Een drank met gecrushed ijs, bruingroene drab, en veel kleine, doorzichtige witte bolletjes met een zwarte kern, ter grootte van kaviaar. Blijkt dat ik een drankje besteld heb met kikkerdril. Tot dusver een heerlijke combinatie voor het avondmaal. Een cola met amaretto disaronno ging er gisteravond dus maar al te graag in.

Tot dusver de update uit Jakarta, een stad dat altijd bruist van het leven maar eigenlijk verre van levendig is.

Groeten, mazzel, veel liefs en tot over een maand!!!