De laatste uren

Mijn reis is helaas en gelukkig bijna ten einde… Morgenavond zit ik in het vliegtuig weer terug naar Nederland, waar ik dan mijn leventje weer zal moeten oppakken. Iets waar ik nu nog liever niet aan denk. Mijn gedachten zijn op dit moment nog hier, bij de mensen, bij de dingen die ik hier gezien, gehoord, gevoeld en ervaren heb. Het is heerlijk om Indonesische muziek te beluisteren of films te bekijken met Indonesische ondertiteling. Het leven buiten is eindeloos en er speelt zich altijd wel wat af. Iets wat in Nederland dus de komende maanden absoluut nog niet te zien is. De mogelijkheden van openbaar transport zijn hier ook te veel om op te noemen, waarvan ik de meeste dingen zelf wel ervaren heb, met mijn knieën tegen het dashboard, mijn benen die er niet in passen of mijn hoofd die geregeld tegen het dak van een bus of taxi heeft gezeten. Het is vreemd, maar toch is het fantastisch. Ik zie nu veel dingen voor de zoveelste keer, maar toch is het op een of andere manier ineens speciaal geworden. Van de rare bejaj´s en het eindeloze aantal warungs tot aan de chaos in het verkeer, de ontelbare files en de “vrijwilligers” die constant voor Rp. 1000,- (10€ct) per auto het verkeer staan te regelen. Ook het voortdurende grote contrast tussen arm en rijk, eenvoud en luxe en ga zo maar door.
Ik besef dat dit dadelijk alles voorbij is en ik weer terug ga naar mijn kamertje van 20m2, een kamer waarin hier soms gezinnen het mee moeten doen. Niet alleen gezinnen met 1 of 2 kinderen, maar zelfs 5 of 6 kinderen. Persoonlijk heb ik een goedwerkend toilet en een mogelijkheid om me luxe te verfrissen in de badkamer. Hier heb ik een toilet meegemaakt in de kampung: een stok over een sloot, waar je op moest staan, jezelf vasthoudend aan stokken die in het water staan. Waarom dus nog klagen in Nederland?
Het klinkt misschien vreemd, maar eigenlijk wil ik nog niet terug naar mijn oude leventje. Vol met dubbele gevoelens heb ik de laatste dagen zo nuchter mogelijk en op een zeer succesvolle (en uiteraard nog steeds genieten met volle mate!) manier proberen door te gaan.

De reis naar Indonesië is voor mij in ieder geval een zeer grote ervaring en mooie levensles geweest die ik heel lang met me mee zal dragen. De mooie, ontroerende, boeiende en gezellige momenten, maar ook de minder mooie en verschrikkelijke dingen.

Het is zeker niet makkelijk om hier aan de andere kant van de wereld voor een lange tijd te verblijven. Zolang ik niks hoor uit Nederland is het tenslotte stil. Gelukkig maar dat we hier met zijn tweeën waren. Dat heeft een hoop gescheeld. Daarom wil ik iedereen bedanken die me tijdens mijn verblijf op de hoogte hebben gehouden van dingen die in Nederland plaatsvonden, of gewoon uit interesse mailden. Niet alleen sporadisch, maar sommige zelfs met regelmaat. De berichten die ik heb ontvangen in de tijd van de Tsunami heb ik echt op prijs gesteld en ik was er zeker van onder de indruk. Ook berichten van de zogenaamde “Fellowship”, waren top.
Iedereen hartstikke bedankt!!!

Tot snel en het wordt tijd voor een borrel. Zeker in de koude dagen (maakt niet uit hoeveel graden het is, want alles onder de 20 graden is voor mij koud) ben ik er aan toe!!

Groeten, liefs, de mazzel.
Edwin.