Surabaya

Tijdens onze transit in Jakarta kwam het door de vertraging toevallig uit dat we dezelfde vlucht hadden als twee familieleden (een oom en mijn oma) die we eigenlijk pas in Surabaya hadden moeten treffen. Niks ergs aan, dat maakte de reis alleen maar een stuk gezelliger. In Surabaya, stonden een tante en een broer van mijn oma op ons te wachten. Duidelijk voor mij dat dit deel van mijn uitstapje grotendeels in het teken stond van familie bezoeken. En niet alleen dat, ik kende zelfs tot dusver mijn familie in Surabaya nog niet. Naast de twee eerdergenoemden stonden er ook nog een tante en een oom op ons te wachten. Koffers inladen en door naar een restaurant ergens in de stad. Surabaya, even voor de duidelijkheid, is na Jakarta de grootste stad van Indonesië, gelegen in het oosten van Java. Hebben we dus mooi de top 3 (samen met Medan) gehad. Het is een stad die in veel opzichten anders is dan Jakarta. Het is er minder vuil, er is meer ruimte om ons heen en de mensen zijn anders dan in west-Java. Misschien wel omdat het gras bij de buren altijd groener lijkt. In de loop der dagen zouden er nog meer dingen zijn die mij opvielen.
In het restaurant aangekomen, meteen met zijn tienen aan tafel en geen bestek te bekennen. Niet dat ik het erg vind, maar het is in Indonesie heel normaal om met je handen te eten. Iets wat voor andere mensen heel raar en misschien wel onsmakelijk is. In het restaurant nog kennisgemaakt met een vrouwtje die op alle gezichten duur is. Iemand die je dus maar beter meteen links kunt laten liggen. Ook dit is een beeld dat je hier in Indonesië veel ziet. Talloze blanke mannen met kleine Indonesische vrouwen. Vrouwen die er in negen van de tien keer, ontzettend goed, maar wel goedkoop uitzien. Duidelijk waar het dan allemaal om draait. Ik heb het er daarom maar bij die ene avond gelaten…
De volgende ochtend nog meer familie. Er lijkt geen eind aan te komen. Nog een oom en tante en maar liefst 5 nichtjes erbij. Ik wist in het begin niet eens waar in de stamboom ik ze moest plaatsen maar uiteindelijk is het wel duidelijk geworden. Met zijn allen (ik geloof dat we toen met een groep van 17 man en vrouw waren) zijn we richting Malang (en stad ten zuiden van Surabaya) getrokken waar we ergens in die buurt de bergen in zijn gegaan en daar met zijn allen een huisje gehuurd hebben. Heerlijk om dat meegemaakt te hebben! Je leeft zo intens met elkaar, eet met elkaar, hebt plezier met elkaar en ga zo maar door. Tot laat in de avond lekker bijpraten op de veranda als er een man met een karretje voorbij komt lopen en voor onze deur rustig saté zit te braden. De ijscoboer, de broodman en de massageman, ze kunnen allemaal op dezelfde manier langskomen.
Die avond tot drie uur buiten gezeten met mijn nichtjes en twee vrienden die beide gitaar speelden (en gelukkig hadden we er 2 bij ons). Daarna maar naar bed. Iets anders dan in Nederland, sliepen we echt overal in huis. Twee mensen op de bank beneden, 4 bedden die bezet waren, 3 mensen op een puzzelmatje op de grond en boven de jongelui. Ik dus ook. Samen met 6 anderen op 1 kamer gelegen. Nou ja, de dames op de bedden en de heren op een dun matje op de grond. Ontzettend hard en zonder deken, maar de sfeer is er niet minder om.
De volgende ochtend na een ochtendwandelingetje in de bergen met mijn jeugdige familie heerlijk ontbeten met rijst en kip. Ook dit is weer heel normaal in Indonesië. Daarna weer terug naar Surabaya.
De daaropvolgende dag zijn we vertrokken naar een dorp waar mijn moeder vroeger heeft gewoond. Eerlijk gezegd heb ik nooit geweten dat zijn ook in deze omgeving had gewoond, want naar mijn weten is ze geboren in Jakarta en ook van daaruit vertrokken naar Nederland. Zo ben ik dus voor meerdere verrassingen komen te staan tijdens deze dagen. Zeker interessant en boeiend om dit mee te maken. Oude mensen aan de overkant van de straat die zich mijn moeder nog wel konden herinneren. Bizar eigenlijk…
De laatste dag ben ik lekker met 3 nichtjes van mij op de brommer de stad in geweest. Hier kom ik dus meteen op een verschil met Jakarta. In Surabaya stikt het namelijk van de brommers! Gelukkig reed ik nu zelf niet, zeker niet gezien mijn ervaring op Sumatra. Maar de dames wisten gelukkig wel hoe zo´n ding in elkaar zat. Dan de vraag wat ik wilde kopen. Mijn tassen zaten al vol, maar uiteindelijk heb ik mezelf toch maar overgehaald om een gitaar te kopen. Een semi-acoustische. Nu zit hij gelukkig in een doos maar hoe ik het naar Nederland krijg weet ik zelf ook nog niet. Een cd met Indonesische muziek, waarvan wij de artiest hier ondertussen wel kennen. Krijg je ervan als je hier al zolang zit. Helaas hadden we haast, want we moesten die dag het vliegtuig naar Jakarta hebben. Op het vliegveld waarachtig een zeer emotioneel en verdrietig afscheid wat ik zelf zeker niet verwacht had. In het vliegtuig nog vol van verdriet gezeten dat zeker de rest van de dag heeft aangehouden. Mijn korte verblijf met familie daar is namelijk veel, veel beter bevallen dan het lange verblijf met familie hier in Jakarta. Ik zit er daarom ook serieus aan te denken om in juli of augustus dit jaar nog terug te gaan naar Indonesië. Al is het maar even voor 4 weken, maar dan wel enkel en alleen voor vrienden en familie. Maar zover is het echter nog niet, nu eerst weer lekker terug in Jakarta en daar zoveel mogelijk genieten....