weekje chillen op Bali

Het is weer een tijd geleden dat ik wat van me heb laten horen, dus bij deze. Het zal nu geen onderzoeksinhoudelijke dingen zijn, maar wel een verslag van de reis naar Yogyakarta en Bali.
Anderhalve week geleden moesten we er even tussenuit en zijn met de trein vertrokken van Jakarta naar Yogyakarta. Een reis die maar liefst 7 uur duurde. Een reis tussen de rijstvelden door. Hartstikke mooi, maar dan wel blij dat je eindelijk op je eindbestemming komt. In Yogyakarta, waar we drie dagen zouden blijven, verbleven we in een hotel. Niet de eerste de beste, maar het Grand Hyatt Regency, voor de mensen die er verstand van hebben. Een echt 5-sterren hotel met zeer groot zwembad, groot golfterrein, tennisbaan etc. etc. etc.. Meteen na aankomst bij het hotel de stad ingeweest voor een voorstelling van de Ramayana, een zeerbekend mythisch verhaal hier. Met de bedjak (de welbekende bakfiets) weer terug naar het hotel en om 0:00uur lagen we in bed. Volgende ochtend om 3:00 uur op, omdat we de zonsopgang bij de borobodur wilden zien. Je staat er dan om 5:00 uur te wachten, maar het zicht was echt grandioos, ook al was het een beetje bewolkt. Verder nog heel veel andere dingen gezien daar en in de buurt van Yogyakarta. Zelfs een groot deel van de dag de stad doorgereden met een bedjak. Ook weer heel erg leuk. Maar ook de mindere leuke dingen gezien terwijl je zo op die manier met de echte mensen in contact komt. De bestuurder van de bedjak bijvoorbeeld. Was nu 32, heeft vrouw en een kind van 3, doet dit werk al voor 16 jaar en is sinds zijn 8e wees. Ziet ook zijn vrouw en kind slechts eens in de anderhalve tot twee weken. Want dan heeft ie pas geld om naar huis te brengen. Trieste verhalen dus. Ook op straat zijn we regelmatig beetgepakt (niet al te letterlijke opgevat natuurlijk) door volwassenen en kinderen die ons of iets wilden aansmeren of omdat ze wilden bedelen om geld. En nee zeggen heeft niet zo veel zin, want ze blijven toch staan. Zo gaat het leven hier dus. In het hotel nog even genoten van alle luxe dingen die er bij horen als je er zogenaamd voor betaald hebt. Waarom schrijf ik het zo, omdat we mazzel hadden. Drie nachten in zo´n hotel gratis en voor niets.
De zondag was alle luxe voorbij, uitchecken en op naar het vliegveld. Die middag zijn we vertrokken naar Bali. Hier hebben we echt zo veel dingen gedaan en gezien, het is dan ook echt veel te moeilijk om al deze verhalen op papier te zetten. Gelukkig hebben we genoeg foto´s gemaakt zodat bij ons de verhalen wel weer duidelijk worden. Maar Bali in het kort: het is rustiger dan Java, veel rustiger, veel toeristischer en veel schoner. De godsdienst is daar wel even anders. Maar liefst 95% is Hindoeïstisch, om de 15 meter staat er weer een tempeltje, overal wordt gebeden, geofferd (voornamelijk bloemen en fruit) en nog eens gebeden. We hebben overnacht in een hotel, zo´n 150 meter van het strand vandaan. Onder andere vanaf dit strand en mede vanaf locaties van de excursies hebben we regelmatig fantastische beeldschone zonsondergangen mogen aanschouwen. Echt eens wat anders dan een zon die ondergaat achter het gebouw van de Nationale Nederlanden in Rotterdam, bij wijze van spreken. Van de excursies is natuurlijk heel wat te vertellen, maar ik kan je gewoon zeggen dat we heel veel gezien hebben, voornamelijk tempeltje hier en tempeltje daar. Heb zelfs nog even kunnen duiken op Bali, heerlijk met de zuurstoffles en alles erop en eraan. Had het zelf nog nooit gedaan, maar ik ben blij dat ik het nu eens mee heb mogen maken. Kortom, we hebben hier een hele leuke tijd doorgemaakt.
Alleen het verblijf in het hotel en de laatste dag afgelopen vrijdag waren helaas geen succes. Het personeel kon echt niks en weet dan ook absoluut niet wat service inhoudt. De laatste dag hebben we dan ook een hele discussie met de hotelleiding gehad, we moesten terug naar de plek waar we gedoken hadden omdat we niet tevreden waren over de kwaliteit van de foto´s, we zijn een traumageval tegengekomen op de weg en we hadden bijna anderhalf uur vertraging op het vliegveld. Tenslotte nog de 12e, de dag dat 2 jaar geleden een bom is afgegaan en waarbij 190 mensen de dood vonden. Ook dit was weer in de buurt waar wij zaten. Lekker……

Zal er verder niks over zeggen, maar ik wil nog wel even wat kwijt over dat traumageval. We reden van de duiklocatie weg, bleek er iets verderop een man plat te liggen op de stoep, omdat deze of aangereden was of omdat hij onderuit was gegaan met de brommer. Weet nog steeds niet wat er echt gebeurd is. Wij dus maar meteen gestopt en Bibi en ik de auto uit om naar dat slachtoffer te gaan. Uiteraard staan er allemaal mensen om heen die niks doen. Onze gids vertelde dat we medici waren (laten we het er op houden dat we in ieder geval iets meer weten over wat te doen dan de mensen die er al stonden, want echte medici zijn we nog niet). Wij kijken hoe het met de man ging. Bloed kwam uit zijn mond, hele zwakke pols (zowel in de hals als aan de pols) en een zwakke ademhaling. Zelfs een pijnprikkel had zeer weinig effect. Wij al aangegeven dat er een ambulance gebeld moest worden en nog steeds niemand die iets doet. Voordat we hem in stabiele zijligging hadden werd de man al opgetild door anderen, terwijl zijn hoofd naar achter viel. Wordt de man op de achterbank van een auto gelegd, waar de man niet eens op past. Het hoofd stak namelijk naar buiten. Ik aan het hoofd van de man staan, ondersteunend, Bibi aan het voeteneind. Ik nog eens kijken hoe het met hem staat, blijkt de man geen pols te hebben, geen ademhaling te hebben en niet te reageren op stem of pijnprikkel. Net nu we hem uit de auto willen sleuren om te reanimeren, stapt er iemand achter het stuur, wij worden weggedrukt en de auto scheurt weg. Echt zo triest!!! Gelukkig kwamen we op de weg naar huis langs een kliniek waar de man lag. Wij nog even wezen kijken, maar als je ziet hoe de zusters/dokter met de man bezig was, dan valt je mond ook open van verbazing. Er wordt wel keurig zuurstof gegeven, maar dan kijken ze eerst naar de wonden aan de benen. De vitale functies niet eest even nagekeken te hebben. Op een gegeven moment kwam de man weer een beetje bij, maar nog steeds erg verward. Komt er zo´n zuster/dokter, kijkt even met een lampje in het oog, concludeert dan meteen dat het ok is: “gaat goed met meneer, is nu in shock maar heeft geen amnesie (geheugenverlies)”. Hoe kun je dat toch zo zien??? Niet toch? De man moest alles zelf doen, zelf overeind komen, werd niet ondersteund en ga zo maar door. Er werden wat medicijnen gegeven en toen moest hij het maar zelf uitzoeken. Belachelijk gewoon.

Maar ja, we zijn nu weer lekker “thuis” in Jakarta. En bij aankomst vanuit Bali was het hier heerlijk 30°C. Best rottig, want je drijft hier in je kleren weg van het zweet. Heel anders dan in Bali, waar we trouwens nog verbrand zijn ook. Wat trouwens ook apart is, is dat vrijdag hier de Ramadan begonnen is. Zelfs in de supermarkt krijg je rond een uur of zes gezang te horen met de mededeling dat de moslims die aan het vasten zijn nu weer mogen eten. En je ziet duidelijk dat het dan ineens druk wordt in de supermarkt.
De Ramadan zal voor ons ook moeilijk zijn, want wij doen nu natuurlijk ons onderzoek mede in een periode waarbij de mensen aan het vasten zijn. Wij hopen dan maar dat er genoeg mensen mee willen werken en dat ze niet zo moeilijk gaan doen.

Dat was het weer even voor nu. Er is trouwens een uitvoerigere versie, maar die zou je kunnen lezen op de website van Bibi: www.bibipasschier.nl
Ik heb nu eindelijk ook eens wat foto´s op de site geplaatst, maar ook op haar site zijn tal van foto´s te bewonderen.