Run through the jungle

Afgelopen week naar een congres geweest. Pediatric nutrition in een of ander hotel met teveel sterren in Jakarta. Het begon om 8 uur, dus dat betekende dat bij ons de wekker al rond half vijf ging. Veel te vroeg dus, maar het congres, was echt ongelooflijk interessant, een heerlijke lunch, maar na 7 uur aanwezigheid voelde ik mijn stoel niet meer en vonden we dat het tijd werd om op te stappen. Vrijdag, de dag na het congres hadden we een reis voor de boeg naar het nationaal park Ujung Kulon, dat gelegen is in uiterst zuidwest Java, een park dat het leefgebied is van de Javaanse neushoorn, waarvan er nog maar 50 op de wereld zijn. Dit park ligt ook nog eens voor het grootste deel in het tropisch regenwoud, dus voor ons meer dan de moeite waard om daar eens naar toe te gaan. Weer de wekker te vroeg gezet en om 6 uur op de weg met de auto, langs de “Salat Sunda” (het water tussen Java en Sumatra) richting het zuiden. De weg was lang, namelijk 10 uur, waarvan het laatste deel over wegen die zo slecht waren, dat we zelfs een lekke band hebben gekregen. Naast de trieste wegen, met trouwens fantastisch uitzicht op de omgeving, waren er nog verschillende bamboebrugjes waar de auto overheen moest. Lekker smal en scheef en dan onze grote wagen. Onze eindbestemming was Tamanjaya, een zeer authentiek dorp waar alles zeer ouderwets is. Bij onze aankomst in een guesthouse allereerst een blik op de kamer, een klein vertrek met twee bedden, twee klamboe´s en een raam voor een blik het dorp in. Een plek, waar kippen, hanen, eenden en katten door elkaar lopen. Bij elk huis meerdere mensen op de veranda, zittend, of in de traditionele Indonesische zit (die men ook in de rest van Indonesië kan zien), terwijl kinderen ons aanwijzen of ze nog nooit een buitenlander hebben gezien. Op deze plek werden we dus even een stuk terug gegooid in de tijd. Je mobiel hoefde je niet bij je te hebben, bereik had je toch niet. Ook een kijkje genomen bij een plaatselijke houtsnijderij waar ze met de hand neushoorntjes snijden. Natuurlijk heb ik er een gekocht, want het is wel de Javaanse neushoorn, uniek dus. Voor onze tocht daarheen werd ons nog gevraagd of we kip wilden eten die avond. Na instemming, werd gezegd dat ze dan een kip konden “halen”. Waren we net op weg, werd er naar onze gids gevraagd of “deze kippen” wel goed en genoeg waren… Had die vent dus 2 levende kippen vast, net of we nog een keuze hadden tussen de zwarte en witte. Die avond dus heerlijke verse kip op tafel gehad in het knusse onderkomen en daarna heerlijk naar bed.

Zaterdagochtend was het zover om naar het regenwoud te gaan, maar eerst om half zes een kijkje genomen bij de plaatselijke bevolking bij het binnenhalen, rijgen en verkopen van de vis. Ook bij dit dorp besef ik dat ik in Nederland zoveel meer heb dan de mensen daar, terwijl zij daar tevreden zijn. Kinderen in schooluniform die met een zelfgemaakt houten kanootje naar de andere kant van een beekje worden gebracht. Mensen die voornamelijk leven van wat de natuur hen te bieden heeft in een vissersdorpje waar alles te horen is.
Daarna dus door met de boot naar het stuk nationaal park. Natuurlijk komt een ongeluk nooit alleen. Na de lekke band en het veel te vroeg verschijnen bij de visvangst (een uur extra slaap is ons onthouden), kwamen de mensen van de boot erachter dat ze de boot niet aan de kant konden leggen, althans ergens aanmeren. Ongeveer dertig meter voor de oever zegt ons gids doodleuk dat we dan maar door het water naar de kant moeten. Iemand anders stond er al tot zijn middel in, maar dat was gelukkig niet echt nodig. Een paar stappen door het water met onze blote voeten op scherpe stenen. En zo ging dat nog even wat meters door, maar tenslotte de oever. Aan de rand van het regenwoud dus. Je moet er wel wat voor over hebben.
Van te voren nog foto´s gemaakt van frisse mensen met droge, schone kleren en dan op pad. De eerste verrassing was al na een kilometertje of 2, een brugje over het water (schijnt het leefgebied te zijn van krokodillen) gemaakt van wat bamboestokken. Heel labiel natuurlijk, maar uiteindelijk aan de overkant gekomen. De volgende brug was nog erger, het kan niet eens een brug genoemd worden, maar gewoon een boomstam die deels boven het water hangt, terwijl we ons vast moeten houden door lange stokken in het water er omheen te steken. Daarna een ellenlange en snelle tocht door het woud. Een van onze 2 gidsen, die met slippers als een trein door de jungle loopt bepaalde met name ons tempo. Minder leuk als je voor het eerst in de jungle bent en van alles ziet (nou ja, meer gehoord dan gezien eigenlijk). Natuurlijk liepen we over “paadjes” terwijl de begroeiing steeds dichter wordt, maar toen waren er ineens geen paadjes meer. Het was tijd voor het moeras. Proberen dus onze schoenen en kleding zo schoon en droog mogelijk te houden. Helaas kijken we constant naar de grond waar we onze voeten neerzetten en soms zien we dan laaghangende takken (zeker in mijn geval) of takken met enorme stekels niet. Dat is dus stukken minder. Na ruim 3 uur lopen, met talloze muggen (zal straks in Nederland niet meer zeuren over een paar muggen) als metgezel, stelde we eens de vraag hoe ver het nog was tot onze bestemming, waarna het dus duidelijk werd dat we het komende uur nog even moesten wachten op onze lunch. Op onze lunchplek, aan de Indische Oceaan geluncht met de (waarschijnlijk die ochtend gevangen) vis en koude rijst. Helaas moet je ook in het oerwoud wel eens naar de wc. Probeer dat maar eens, als je alleen de put aangewezen krijgt, waar je zelf water uit moet halen. Voor de rest is het: help yourself. Echt geen pretje!!!
Na de lunch tot onze verbazing kennisgenomen dat we dezelfde weg weer terugkonden lopen. Van tevoren was ons namelijk verteld dat we op een andere manier terug zouden gaan. We zagen de bruggetjes al voor ons en vooral niet te vergeten het ellenlange moeras. Wederom dus met onze enkels in de modder, nog even genieten van een neushoornvogel (naast een groene slang en een wilde kat helaas een van de weinige dieren die we gezien hebben), maar dan weer snel door. We moesten namelijk rekening houden met de ondergaande zon, waarna je niet meer wilde staan als waar wij stonden. Onze gids was natuurlijk moeilijk bij te houden, terwijl we erachter kwamen dat hij de tocht niet op zijn slippers deed, maar gewoon op zijn blote voeten. Duidelijk een echt Indonesiër, die niet beter weet. Bij de brugjes nam hij zelfs het grootste deel van de bagage op zijn schouders en liep met blote voeten over de veel te smalle bruggetjes naar de overkant. Kon hij weer lekker uitrusten en wachten op ons. Eindelijk teruggekomen, bekaf, gaar, moe en vuil. Met de boot weer terug, terwijl ik op de boot op primitieve manier mijn schoenen maar ben gaan schoonmaken.
Als afsluiting heerlijk eten en geslapen in een muffe kamer en een klam, hard bed, onder een niet al te schone klamboe.
De volgende ochtend ontbeten met rijst en wat kleine gerechtjes en iets na achten weer de weg op voor de lange rit naar Jakarta. Ook op deze terugreis was weer duidelijk dat Indonesiers af en toe als gekken kunnen rijden. Over binnenwegen reden we 80 terwijl we vaak genoeg bang zijn geweest dat we iemand of iets zouden aanrijden.
Die avond maar meteen het bed in gedoken. Ook al was het Sinterklaasavond, de Sint heeft ons helaas niet kunnen vinden, ook al is het hier vroeger dan bij jullie.

De volgende ochtend hadden we weer een afspraak met onze begeleider in het ziekenhuis. De scriptie loopt zeer vlot en het gaat vrij goed. Helaas hebben onze twee begeleiders de komende week niet zoveel tijd. Geeft ons weer de tijd om even wat andere dingen te doen.

Volgende week donderdag trouwens een trip naar Singapore om eens lekker van de kerstsfeer te proeven. Hier merken we er namelijk niks van. Dus dan maar even naar het buitenland.

Laat jullie snel weten hoe dat allemaal is verlopen.

Groeten/dikke kus/liefs/laterszz…..