Het onderzoek in de praktijk

Al bijna tien weken hier in Indonesië en deze week zijn we eens hard aan het werk geweest. Eigenlijk doen we dat altijd al, maar nu heerlijk eens in de praktijk.
Op de zondag begon het al vroeg, toen 120 kinderen gewogen en gemeten moesten worden. Als je dan weet dat dit gebeurt in 1 huis, dan kun je je voorstellen dat het een grote speeltuin is geweest. Speeltuin in de voor- en achtertuin en in de kamer zelf. Het meten van lengte en gewicht werd gedaan met hoge temperaturen en in een klein kamertje waar geen airco aanwezig was en waar pas na een paar uur een ventilator kwam te staan. De sfeer op zo´n dag is echt apart. Jij als buitenlanders, die de volle aandacht trekken van die kleine koters. Je voelt je dan net een attractie. En dan heb je dus niet alleen de 120 kinderen rondlopen, maar natuurlijk ook nog de 120 moeders. Voor dezelfde avond waren we uitgenodigd voor het breken van het vasten met mensen van de afdeling. Ruim een uur gereden naar een restaurant ergens buiten Jakarta. Indrukwekkend om dan met zijn veertigen aan een ellenlange tafel te zitten, terwijl daarvoor nog met ene hele groep terplekke wordt gebeden. Mannen in de voorhoede en de vrouwen in het wit gesluierd daarachter. Op zo´n moment herken je dus geen enkele vrouw meer. Heerlijk gegeten verder, maar langer onderweg geweest dan dat we aan tafel hebben kunnen genieten van gerechten waarvan ik de namen voor het grootste deel toch al vergeten ben.
Vanaf de maandag tot en met de woensdag konden we eindelijk de kinderen testen met behulp van een ademtest. Maandag 30 kinderen, dinsdag 60 kinderen en op de woensdag weer 30 kinderen. Heb er zelf maar een deel van meegekregen. Ik hield me meer bezig met papierwerk, oplossingen die voorbereid moesten worden en het wegbrengen van de ontlasting naar het ziekenhuis. Ben dus de gehele week naar het ziekenhuis gereden waarbij ik ongeveer 6 vormen van het openbaar vervoer heb gebruikt. De taxi, een bémo (een groot formaat brommer met daarop een ruimte waar je met 6 mensen (maximum van 8) kunt zitten. Zelfs naast de bestuurder kan gezeten worden), de minibus, de anckot (een klein busje waarvan men zegt dat er zo´n 12 mensen in kunnen zitten, maar dat zullen absoluut geen Europeanen zijn) en de trein. Dit is echt te triest voor woorden: dit is echt veevervoer voor mensen. Je staat allemaal tegen elkaar aan (je zou je kunnen voorstellen hoe een sardientje zich voelt) en ik kijk met mijn lengte over alle mensen heen. Echt bizar als je dan beseft dat het helemaal vol staat, de mensen op het dak nog niet meegeteld. En de deuren zijn helaas geen schuifdeuren maar deuren die gewoon openstaan, er niet inzitten, of op een kier staan. Moet je eruit, dan moet je er toch echt zelf voor zorgen dat je er uit komt. Ik heb het overleefd, een hele ervaring, maar dat is dan ook niet zo erg als ik kijk naar de prijs van deze 30 minuten: 35 eurocent!
Ik ben zelfs nog met de ojèk geweest. Dit is niks anders dan zo´n veropgevoerde brommer. Jakarta stikt ervan! Ik achterop met mijn lange stelten, helmpje op en rijden maar. Heerlijk om zo alle files te omzeilen. Ben nu eens maar 30 minuten onderweg geweest in plaats van de normale 65 tot 90.
Maar goed, dan ben je met je koelboxje met ontlasting bij het ziekenhuis, mag je even gaan knutselen in een wat primitiever lab (geen airco en slecht licht) om het zogenaamde steatocriet (het percentage vet in de ontlasting) te meten. Steriliteit en hygiëne kennen ze hier niet echt. Ze werken niet met handschoenen en het bakje (er is er namelijk maar 1) waar ze de ontlasting in mengen met water, wordt afgespoeld met een beetje vloeibare handzeep. In totaal bijna 120 potjes met ontlasting onderzocht, in duplo, dus meer dan 240 buisjes. Gelukkig heb ik ze niet allemaal zelf gedaan maar het grootste deel wel. De buisjes worden in een centrifuge gezet, waarvan bekend is dat vaak de helft van de ingezette buisjes kapot gaat. Het totaal van 240 is dus zwaar onderschat. De buisjes worden afgelezen met een (toch wel) wetenschappelijke metalen meetlat, waarbij je wel moet vertrouwen op je eigen ogen. Als je slechte ogen hebt, begin er dan vooral niet aan. Ik maak tijdens het turen toch al gebruik van een bril, maar zelfs die kon niet voorkomen dat ik er meerdere keren hoofdpijn van heb gekregen. Op de vrijdag de laatste monsters gemeten en dan zit de meetfase er al weer op (op de 4 potjes na dan, die we nog van mensen moeten krijgen die er te laat mee waren).
Hebben we dus even mooi het veldwerk, waar vooraf 7 weken voor stond in 5 dagen gestopt. Echt gekkenwerk, maar het zit er dan wel op. Volgende week, terwijl het hier de lebaran (het einde van de vastenperiode) is, gaan we met een arts even goed kijken naar de resultaten en bespreken we wat we er het beste mee kunnen doen en dan wordt het het schrijven van de scriptie.
Behalve dat ik hier nog steeds zit weg te drijven van het zweet, is er niet zo veel meer te vertellen. Het regenseizoen is trouwens al wel begonnen, maar nu blijft het nog maar bij een enkele bui per dag. De straten staan dan wel blank en sommige zijn dan al zo ondergelopen, dat je de autodeur niet open wilt doen, wil je je voetjes droog houden.

Wilde nu nog 1 ding kwijt over een aangrijpend verschil tussen mensen van hier en ons mooie luxe leventje in Nederland. Natuurlijk zie je Nederland ook wel eens wat, maar op straat zijn we al mensen tegengekomen die bijvoorbeeld naakt rond lopen. In het ziekenhuis kwamen we een kind tegen die absoluut geen gezicht had. Het voorhoofd is als het ware naar voren en naar beneden gegroeid, maar dan alles als 1 geheel. Alleen twee kleine zwarte gaatjes aan de zijkant van het gezwel zouden de ogen kunnen en moeten zijn.
In ons onderzoek met de 120 kinderen zijn we de wat verborgen dagelijkse verschillen tegengekomen. Alle kinderen waren goed gekleed, maar niet zo duidelijk zichtbaar was wel dat de T-shirts of hemden onder de mooie shirts, versleten, vies of kapot waren. Het schijnt dan ook dat deze kinderen zich zo mooi mogelijk hebben aangekleed met waarschijnlijk hun enige schone kleding die ze hebben. Kleding die na de desbetreffende dag niet eens gewasssen zal worden maar die rond de Idl Fitri (suikerfeest) en de kerst weer uit de kast wordt getrokken.
Extra informatie over deze kinderen kregen we pas aan het einde van de week, waarbij verteld werd over het inkomen van de ouders. Hier viel mijn mond van open. De meeste mensen hier komen rond, of beter gezegd proberen rond te komen met 50 euro per maand, waarbij vaak gezorgd moet worden voor meerdere kinderen. Dit inkomen is natuurlijk maar een gemiddelde. Ook ouders (waarvan de moeders eigenlijk altijd huisvrouw zijn en de man soms zelfs werkloos) met een inkomen van 20-30 euro per maand staan er tussen. Gezinnen met een inkomen van boven de 100 euro ben ik maar een enkele keer tegengekomen.
Echt te zielig voor woorden, maar het is tenslotte ook een van de redenen waarom ik hier ben. Kijken en meemaken hoe het hier is. “Itulah Indonesia” (“that´s life in Indonesia”).
Zal straks dus ook op een andere manier terug komen in Nederland en zal dan nog beter beseffen dat wij in het algemeen het beter hebben dan genoeg andere mensen in de wereld.

Tot dusver weer een update uit het grote en verre Jakarta.

Groeten/liefs/dikke kus.